Υπάρχουν κάποιοι τύποι που φοράνε παντόφλες - πιτζάμες και ξεκουράζονται συνεχώς γιατί κουράστηκαν πριν (μια χαρά μου φαίνονται αυτοί οι τύποι)!!!Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που επειδή κουράστηκαν από κάτι, κάνουν κάτι άλλο για να ξεκουραστούν και ξεκουράζονται επειδή κουράζονται με το άλλο.
Άντε βγάλε άκρη με τους δεύτερους.
Ιδιαίτερα αυτοί οι ιδιόρυθμοι τύποι επιλέγουν, είτε να λιώσουν στην δουλειά κάνοντας κάποιο χόμπυ τους, είτε να κάνουν κάτι στρεσαριστικό ή και τα δύο μαζί, άκρη είπαμε δεν βγαίνει με αυτούς.Κάπου γύρω στα 1985 μόλις τελείωσα το Πανεπιστήμιο η ζωή μου πήγε να γίνει πολύ ήσυχη.
Βολτίτσες απογευματινές μετά την δουλειά, συχνά ταξιδάκια με την μηχανή και σχετικά για τα γούστα μου και την ηλικία μου ήσυχα Σαββατοκύριακα.
Και τώρα τι κάνουμε;
Κανένα πρόβλημα, ο τρελαμένος φίλος μου Βαγγέλης (που όταν περπατούσε ήταν σαν να έτρεχε) ήρθε με την λύση:
"φίλε; πάμε να μάθουμε αναρρίχηση;", - "γιατί; θες να μπούμε σε κανένα σπίτι στον τρίτο;"
- "καλά εγώ θα πάω"
- "ε τότε και εγώ"
και έτσι λοιπόν ξεκίνησε η "φάση".
Οι πρώτες δοκιμές με αθλητικά παπούτσια (χάος...)
Σχεδόν κάθε Παρακευή απόγευμα φορτώναμε τα 900αρια (GPz900R) με σκηνές, σλίπινγκ μπαγκ, υλικά αναρρίχηση και πηγαίναμε, που; Γκιώνα, Βαράσοβα, Μετέωρα κλπ.
Στήσιμο σκηνής το βράδυ, σχεδιασμός διαδρομής, προπόνηση της αδρεναλίνης, ξύπνημα Σάββατο πρωϊ, προετοιμασία, υλοποίηση διαδρομής με φούντωμα αδρεναλίνης και επιστροφή στις σκηνές, Σουβλάκια το βράδυ και επανάληψη των διαδικασιών για την διαδρομή της Κυριακής, τέλος επιστροφή Κυριακή βράδυ σπίτι.Τα GPz κουβάλησαν πάρα πολλές φορές αυτό τον εξοπλισμό ξεκούραστα, ενώ εμείς πάντα μέσα στην καλή χαρά μετά από αυτή την εκτόνωση, ολοκληρώναμε με μια σβέλτη οδήγηση για σταδιακή μείωση της αδρεναλίνης, όπως κάνεις με την κορτιζόνη.
Ζήλευα τους άλλους φίλους μου που έβλεπαν τηλεόραση ή πήγαιναν καμιά βολτίτσα στην Αθήνα τις ημέρες που εγώ βασανιζόμουνα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα αφού ήμουν προβληματικός και ξεκουραζόμουν έτσι.
Η μανούλα μου συνεχώς μου έλεγε "παιδάκι μου δεν σου φτάνει η μηχανή; θέλεις και αναρρίχηση; θα μας τρελάνεις τελείως από το άγχος."
Εντωμεταξύ εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν φυσικά κινητά τηλέφωνα οπότε οι μανούλες πάθαιναν το απόλυτο τραμπάκουλο.Όλες πέθαιναν ή υπόσχονταν ότι θα πεθάνουν, αλλά τελικά αποδείχθηκε ότι δεν πάθαιναν τίποτα.
Έτσι μας έφευγε και εμάς το άγχος, που ούτως η άλλως είχαμε πολύ και από την δουλειά της εβδομάδας και από την διαδρομή που είχαμε διαλέξει για σκαρφάλωμα, η οποία ήταν (πάντα για κάποιο τυχαίο λόγο) πιο δύσκολη από αυτή που θα θέλαμε.
Αργότερα κατάλαβα ότι η αδρεναλίνη η δική μου δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτή που έχυνε η μητέρα μου.
Κακόμοιρες μανούλες...
to be continued....
 |
 |
|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |